Inleiding
Soorten gebarentaaltolken
Er zijn verschillende soorten gebarentaaltolken in verschillende situaties te vinden. Zij kunnen worden onderscheiden door de wijze waarop zij zijn geconstrueerd. Gebarentaaltolken onderscheiden zich in het algemeen door het feit dat zij communiceren door middel van gebaren. In een overwegend oraal systeem zou dit inhouden dat men naar een voorwerp wijst en een visueel signaal geeft. In een niet-oraal systeem zou de vertolking echter een soort verbale beschrijving vereisen. Deze verbale beschrijving zou een beschrijving van het geluid inhouden, zoals de hoek, het volume, de snelheid en de duur van het geluid.
Methoden van uitleg
Gebarentaaltolken bestaan over het algemeen uit twee componenten. De eerste is de gesproken component, die de gesproken woorden, de MARKETING , en de bijbehorende gebaren omvat. De tweede component van gebarentaal is de niet-orale component waarin de gebarentolk zijn persoonlijke attributen beschrijft, of zijn maniertjes. Vroeger werd vastgesteld dat gebaren alleen door mensen werden geïnterpreteerd. Dit komt omdat gebaren niet door de mens kunnen worden gemaakt, met uitzondering van de gebarentaal. Dit systeem is echter nuttig in gevallen waarin een dove persoon privé moet communiceren, zonder de hulp van gebarentaal. Zij interpreteert de gesproken woorden door een gezichtsuitdrukking te maken, door met haar handen naar rechts en naar links te wijzen, en ook door bijkomende niet-orale gedragingen, zoals lichaamsbewegingen en gezichtsuitdrukkingen.
Tolken
Deze tolken zijn mensen die privé werken voor dove mensen of mensen met gehoorproblemen. Zij zijn gespecialiseerde professionals die de dovengemeenschap helpen bij de communicatie. Zij maken gebruik van tolktechnologie zoals gebarentaalbestanden, tonen, lippen en spraakbestanden in het transcriptieproces.
Hoe word je een Poolse tolk?
Er zijn veel tolkenopleidingsscholen die cursussen en diploma’s over tolken aanbieden. Iemand die in deze loopbaan geïnteresseerd is, moet zich inschrijven bij dergelijke scholen die worden aangeboden door de Association of Interpreters for the Deaf (AID), National Association of Interpreters (NAID), National Interpreter Association (NIA), of National Association of Speech-Language Hearing-Assisted Communication (SSHAN).
Dergelijke tolken volgen over het algemeen gebarentaalcursussen die betrekking hebben op mondelinge communicatie, spraakbestanden en lezen. Zij kunnen ook een cursus signaalverwerking volgen. Na het succesvol afronden van de cursussen moet de tolk slagen voor een certificeringsexamen om een tolkencertificaat te verkrijgen. Een tolk moet ook een vergunning verwerven van de staat waarin hij/zij zijn/haar beroep wil uitoefenen om een gecertificeerd tolk te worden. Een tolkencertificaat houdt in dat de tolk aan bepaalde normen inzake kennis en professionalisme heeft voldaan.
Recente ontwikkelingen in het certificeringsproces
Het certificeringsproces heeft met ingang van 2009 een aantal wijzigingen ondergaan. Als gevolg van de toegenomen concurrentie is het certificeringsproces verder onderverdeeld in twee grote categorieën:
(1) officiële certificering, en
(2) niet-officiële certificering.
Overzeese kwalificaties worden niet erkend door buitenlandse regeringen. Een tolk moet daarom een officiële certificering behalen voordat hij/zij overweegt in een vreemd land te gaan werken. Sommige landen hebben het officiële certificeringssysteem niet erkend, en het is raadzaam dat tolken het nodige onderzoek verrichten om de vereisten in hun plaatselijke regeringen vast te stellen.
Landen als Australië, Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk eisen over het algemeen dat tolken professioneel gecertificeerd zijn en ook een toelatingsexamen voor een taal moeten afleggen. Sommige andere landen hebben geen officiële certificatieprocedure, maar eisen dat de tolk(en) vloeiend Engels spreekt (spreken).
Het is belangrijk op te merken dat er verschillende soorten certificeringen worden aangeboden, en dat in toekomstige versies van het tolkenherkenningssysteem verschillende certificeringen beschikbaar kunnen zijn. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld kunnen de certificeringen die momenteel beschikbaar zijn, drie verschillende niveaus hebben:
* Topniveau certificering: De certificatie van het hoogste niveau vereist dat een tolk document transcribeert door een op de Engelse taal gebaseerd computerprogramma dat als aanvaardbaar voor vertaling naar spraak wordt bestempeld. Het document moet in een woordformaat worden opgenomen en moet bovendien een Engels manor snor bevatten. De opgenomen vertolking moet correct zijn in snelheid, en er mag geen sprake zijn van miscommunicatie als gevolg van homoniemen, of andere soortgelijke problemen. Er geldt een bescheiden minimum uurtarief voor de certificering, dat alleen moet worden betaald in het geval van eerste tolkopdrachten.
* Certificatie van het tweede niveau: Dit wordt verkregen door te slagen voor een examen dat wordt afgenomen door een erkende instelling. Deze certificering wordt op het wereld wijde web erkend als een geldige tolk.
* Certificering op topniveau: Deze wordt verkregen door het slagen voor een examen van meerkeuzevragen, afgenomen via het internet. Deze certificering is algemeen, en wereldwijd geaccepteerd.
In de Verenigde Staten is een beëdigd tolk verplicht een ADA-tolkencertificaat te behalen waaruit blijkt dat hij of zij over kennis van andere talen beschikt (ELSA) of een overeengekomen gelijkwaardig niveau in een vreemde taal heeft, hetgeen moet worden bevestigd door een buitenlandse autoriteit, alvorens hij of zij als zodanig mag werken. De ELSA.
lees meer: